Rıza Can Aşık’ın kaleminden…
Halife çıplaksa ve çıplaklığının farkındaysa ve toplum da bir kaftanın varlığını kabul ediyorsa bu o toplumun helâkıdır. Böyle bir toplumda kabul edilen gerçeklik, herkesin üzerinde anlaştığı en güzel yalandır. Ayrıcalıklı bir kısım için bu yalan; güzeldir, konforludur, faydacıdır ama yalandır! Bu yalan sahtekâr bir çevre yaratır ve yalancılar aynı yalanı kabul ettikleri için birbirlerine tahammül ederler. Geçimini bu çıplaklıktan kazananların, bu alçalmadan kazananların, var olan olumsuzluklardan bırakın şikâyet etme hakları olduğunu ortada bir olumsuzluk olduğunu kabul etmelerini bile bekleyemeyiz. Anadolu’da böyle durumlar için zulmün artsın ki tez zeval bulasın derler. Mühlet verilenlerin vaktini bekleyelim.
Peki halife çıplaksa ancak bunun farkında değilse ne yapalım? İşte o zaman terzilere vatani bir görev düşer. Tabi bu görev kaftan dikmek değildir. Kaftanım nasıl diye sorulduğunda üzerinde bir kaftanının olmadığını söylemektir! Bugüne kadar terzilerimizin nicesi makamın kendisinden daha üstün bir değerle henüz tanışmış değil, tanışanlarda halifeye durumu fısıldayacak irtibatı kurabilmiş değil.
Bir memleket de zannımca en büyük zararı “ye kaftanım ye”’ zihniyetindeki terzilerden görür. Liyakatinden başka sebeplerle terzilik makamını işgal eden terzilerin mükafat değil mücazat gördüğü bir ülkeyi düşünmeye başladığımızda, bu halifenin de hayrına olacaktır diye düşünüyorum. Ancak bugün terziliği cazip kılan onun yerinde ve isabetli kullanımı değil, onun kötüye kullanımıdır.
Evet halifenin hayrınadır, çünkü halifelerin halifesi de istişare eder, danışır, itirazları dinler, ölçer biçerdi. Yeri gelince yanıldığını kabul eder, Ömer haklıydı diyebilirdi.
Biz yine de karınca kararınca misali kadim bir geleneği tekrar edip “Mağrur olma padişahım senden büyük Allah var’’ diyelim…
-Rıza Can Aşık-
